Wystawy w roku 2021

Bohaterem wystawy pt. "Historia dobranocki"  była „Dobranocka”, krótki film animowany dla dzieci emitowany w porze wieczornej – fenomen, który ukształtował kilka pokoleń Polaków. Na drugim planie był szeroko zakrojony kontekst całej historii kina animowanego. Ta wystawa to podróż po ewolucji tej dziedziny sztuki, jej gatunkach i technikach.

Na ekspozycji pokazano 15 najważniejszych polskich bajek animowanych, m.in. „Bolek i Lolek”, „Reksio”, „Trzy misie”. Wieczorne programy dla dzieci nadawane były w pierwszym programie TVP po godzinie 19.00. Do 1993 r. program nosił nazwę „Dobranocka”, a w latach późniejszych nadawany w niedzielę, został nazwany „Wieczorynką”. 2 października 1962 r. jako pierwszą polską dobranockę wyemitowano audycję telewizyjną pt. „Jacek i Agatka”. Emisja ostatniej wieczorynki w Programie Pierwszym TVP odbyła się 30 sierpnia 2013 r. i była to brytyjska „Świnka Peppa”.

Wystawa była okazją do poznania wyjątkowej kolekcji przeróżnych przedmiotów kojarzonych z popularnymi tytułowymi animacjami dla dzieci. Dla starszych zwiedzających była to sentymentalna podróż do czasów dzieciństwa. Równocześnie miała ona na celu zaprezentowanie najmłodszemu pokoleniu fenomenu jakim była dobranocka.

Eksponaty pochodziły ze zbiorów Muzeum Dobranocek w Rzeszowie. Podczas zwiedzania zostały również zaprezentowane artefakty związane z etapami powstawania bajki animacyjnej, np. ręcznie wykonane elementy dekoracji i rekwizytów, kadry filmów, scenopisy, udostępnione przez TV Studio Filmów Animowanych w Poznaniu.

Jan Kanty Pawluśkiewicz - twórca wszechstronny: utalentowany malarz, kompozytor muzyki teatralnej, filmowej, autor monumentalnych dzieł oratoryjno-kantatowych, członek Europejskiej Akademii Filmowej - twierdzi, że maluje od zawsze. To przez młodzieńcze upodobanie do rysunku wybrał się na wydział architektury Politechniki Krakowskiej, gdzie zajmował się m.in. malarstwem, grafiką i rzeźbą. Ale najczęściej posługiwał się rysunkiem, pisząc muzykę.Po raz pierwszy swoje obrazy wystawił w 1999 r., w Piwnicy pod Baranami.Od tego czasu zaprezentował już wiele serii obrazów, rysunków i grafik. Kreuje w nich wyjątkowo fantazyjny i magiczny świat, zawierający szczególny ładunek emocjonalny, pełen baśniowości i radości. Ma na koncie ponad 60 wystaw indywidualnych w kraju i za granicą. maluje w nowatorskiej, wymyślonej przez siebie, technice żel-art. Obecny cykl: "Laikonyki", to 12 kolejny cykl w Jego malarskim dorobku. Z dużym poczuciem humoru nawiązuje tytułem wystawy "Laikonyka Krakowskiego Ego, w Boskiej Komedii Dantego" do poezji Dantego Alighieri, w której główny bohater przemierza ścieżki piekła, czyśćca i zbawiennego raju. "Boska komedia" jest na tyle ważna w twórczości autora wystawy, że parę lat temu stała się inspiracją do napisania koncertu oratoryjnego pt. "Weneckie Opowieści o Piekle i Raju". A poza tym jan Kanty Pawluśkiewicz mówi: "Żel-art to połączenie współczesnej ekstrawagancji z konwulsywną klasyką". Najnowszy cykl "Laikonyki" jest najbardziej trafnym odzwierciedleniem powyższej dysertacji.

Autorem prac był Jan Kanty Pawluśkiewicz - znany i znakomity muzyk, kompozytor, współtwórca kabaretu i zespołu "Anawa". Najnowszy cykl Pawluśkiewicza powstał w latach 2013 - 2014 i jest wyrazem zafascynowania mistrza poezją Dantego Alighieri oraz plastycznym rozwinięciem napisanego kilka lat temu przez artystę koncertu oratoryjnego "Weneckie Opowieści o Piekle i Raju".

Kuratorem wystawy była Katarzyna Cybertowicz. Jej ekspozycja w Muzeum Okręgowym im. Stanisława Staszica w Pile przygotowana została we współpracy z Agencją Zegart.

Wystawa (prezentacja) pamiątek po Macieju Tylce, autorze tekstów hip-hopowych, grafik oraz zdjęć, na podstawie których wydano książkę „Zanurzony w hip-hopie. Pozytywny przekaz” w ramach projektu „Opowieści pilskiego pokolenia. Pamiątki”.

Wystawa zorganizowana w oparciu o zbiory dra Adama Piekarskiego - Prezesa Zarządu Głównego Polskiego Stowarzyszenia Przyjaciół Indian.

Tematem wystawy było znane wydarzenie z historii Ameryki Północnej – ekspedycja Meriwethera Lewisa i Williama Clarka na Zachód kontynentu, która miała miejsce w latach 1804-1806. Była to pierwsza udana wyprawa na tereny kontynentu leżące na zachód od Missisipi i sięgające wybrzeża Pacyfiku. Z wydarzeniem tym związany jest również fakt zakupu w 1803 r. przez Stany Zjednoczone francuskiej prowincji Luizjany.

Dwaj amerykańscy badacze wyruszając w kierunku Pacyfiku wkroczyli na niezbadany dotychczas teren i nie znali swojego przeznaczenia. Przed nimi rozpościerały się tysiące kilometrów doliny Missouri i Kolumbii, którą zamieszkiwały indiańskie plemiona, niektóre znane Amerykanom ze swojej siły i bitności, ale też i takie, które dotąd w ogóle nie miały styczności z białym człowiekiem. Eksploratorzy wkraczali więc na niezbadany dotychczas teren, nie tylko nie wiedząc kiedy, ale czy w ogóle wrócą do domu. Nie posiadali nawet map niektórych obszarów badanego lądu, posiłkując się jedynie informacjami zaczerpniętymi od napotykanych traperów i Indian lub kierując się wyłącznie intuicją. Styczność z Indianami pozwalała na odkrywanie świata nowego stając się pasjonującą przygodą, którą nie każdemu jest dane przeżyć. Wydarzenia z tamtych lat i ich przebieg ukazują, że pomimo niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych następstw Lewis i Clark podjęli wyzwanie, które okazało się ich życiowym dokonaniem. Ale okazało się również wybitnym osiągnięciem głównego promotora ekspedycji, prezydenta Stanów Zjednoczonych, Thomasa Jeffersona, a także historycznym przedsięwzięciem Amerykanów.

Wystawa poprzez zaprezentowane fotografie, mapy, dokumenty, tubylcze artefakty oraz przedmioty oddające charakter ekspedycji nie tylko obrazowała ważne wydarzenie z historii Ameryki i Stanów Zjednoczonych. Ukazała także materialny dorobek plemion, które członkowie ekspedycji napotkali na swej drodze podczas wędrówki nad Pacyfik. Szczególnym wyzwaniem staje się ostatni wątek, gdyż wyprawa wędrowała przez obszary górnej Missouri, kraj Oregonu, oraz dolinę Kolumbii zamieszkiwane również przez indiańskie plemiona, które dotychczas nie miały kontaktu z białymi ludźmi.

dr Adam Piekarski jest absolwentem Wydziału Ekonomicznego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Ukończył studia podyplomowe na Wydziale Historii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w Katedrze Etnologii i Antropologii Kulturowej, gdzie uzyskał również doktorat. Przewodniczący Polskiego Stowarzyszenia Przyjaciół Indian, członek Polsko-Amerykańskiego Towarzystwa Etnograficznego PAES/PATE im. Bronisława Malinowskiego (Polish-American Ethnological Society In Memory of Bronislaw Malinowski, Atlantic City Task Force Group) oraz Narodowego Muzeum Indian Amerykańskich w Waszyngtonie (The National Muzeum of American Indian, Washington, DC). Od wielu lat zajmuje się problematyką związaną z historią Ameryki Północnej, w szczególności Stanów Zjednoczonych. Promuje w Polsce indiańskie Kultury kontynentu północnoamerykańskiego (szczegóły WWW.walker.org.pl). Twórca wystaw i artystycznych projektów, wspieranych przez Ambasadę USA w Warszawie i Konsulat Generalny USA w Krakowie. Wielokrotnie przebywał w USA penetrując historyczne regiony i odwiedzając indiańskie rezerwaty. Wiosną 2008 roku wziął czynny udział w indiańskim Najdłuższym marszu (The Longest Walk 2) w USA. Z kolei w 2014 roku przez trzy miesiące prowadził w Stanach Zjednoczonych badania dotyczące historycznej wyprawy Lewisa i Clarka z początku XIX wieku pokonując trasę dawnej wyprawy. W zakresie pracy naukowej publikuje Artykuły w polskiej prasie specjalistycznej, prowadzi wykłady i publiczne spotkania, redaktor książek, uczestnik i organizator konferencji naukowych o tematyce dotyczącej Indian Ameryki Północnej. Ostatnia publikacja ukazała się w 2018 roku. To dwutomowe wydanie zatytułowane Wyprawa Lewisa i Clarka na Zachód Ameryki (Oficyna Wydawnicza MJK Kucharski, Toruń-Bydgoszcz).

Wystawa prac Lecha Szymanowskiego, artysty fotografika z Wągrowca. Kontynuacja projektu fotograficznego, którego "Część I" miała swoją premierę w skansenie w Osieku w 2017 r.

"Notatki z prowincji” to długoterminowy projekt fotograficzny, nad którym pracuję od co najmniej 15 lat. Pierwsza część wystawy miała premierę w 2017 roku w Muzeum Kultury Ludowej (Skansenie) w Osieku n. Notecią. W "Części 1" „Notatek z prowincji…” przewijały się trzy interesujące mnie tematy: pamięć i przemijanie, wielkopolska wieś, miejsca święte. W "Części 2" rozłożenie akcentów jest nieco inne z racji tego, że "Część 2" jest - mówiąc kolokwialnie - raczej małomiasteczkowa; dotyczy pojęcia prowincji, miejsc gdzie czas ma inne znaczenie niż w rzeczywistości wielkomiejskiej.Fotografie do obu zestawów powstawały równolegle w tych samych latach 2003-2018; zaczynając tworzyć prezentowane cykle jeszcze nie wiedziałem, że linia podziału przebiegać będzie między właśnie tymi tematami. W skład „Części 2” wchodzą zdjęcia z cykli: „Notatki z prowincji. Parki i ogrody”, „Notatki z prowincji. Żyrardów miasto ogród”, „Notatki z prowincji. Listy z Suicide City” i „Notatki z prowincji”. W skład wystawy wchodzą czarno-białe odbitki wykonane tradycyjnie - z użyciem aparatów analogowych i powiększalnika - techniką żelatynowo-srebrową oraz kolorowe i czarno-białe wydruki zdjęć wykonanych aparatami cyfrowymi. Swoją przygodę z fotografią zaczynałem od tradycyjnej ciemni analogowej, ale gdy pojawiła się fotografia cyfrowa dość szybko i sprawnie, bez bólu zaadoptowałem ją dla swoich potrzeb, dlatego niektóre zdjęcia wykonane zostały za pomocą aparatów cyfrowych. Wątkiem przewodnim 2 części notatek są arkadia, parki i ogrody, miasta ogrody. Na co dzień człowiek miasta nie zdaje sobie sprawy jak ważna dla jego zdrowia psychicznego jest sztuczne wprowadzenie natury do przestrzeni miejskiej pod postaciami parków i ogrodów. Strefy wypoczynku, ładowania baterii, „Parki i ogrody” to temat niewyczerpany, więc, skupiłem się na kilku moich ulubionych zielonych strefach w Kołobrzegu, Radziejowicach, Poznaniu, Licheniu, Objezierzu… Kolejny temat „Żyrardów, miasto ogród” to próba opisania szczególnego miejsca na Mazowszu, miejsca, które stało się - zrealizowanym już w XIX wieku - założeniem miasta ogrodu. Kilka lat temu pojechałem dwukrotnie do Żyrardowa aby na własne oczy zobaczyć i sfotografować co zostało z pięknej idei. Projekt „Żyrardów…”, podobnie jak pozostałe, jest ciągle otwarty, w sprzyjających okolicznościach zamierzam się jeszcze wybrać do Żyrardowa. „Listy z Suicide City” są opowieścią o miejscu w Polsce, w którym żyjemy z żoną od prawie 40 lat, gdzie urodziły się i wychowały nasze dzieci, wyjątkowym „small-town”, które trudno polubić, ale to właśnie tutaj stworzyliśmy nasz dom. Fotografuję tutaj niewiele, częściej eksperymentuję z materią fotograficzną. „Listy z Suicide City” są z pewnością najbardziej subiektywnym fragmentem wystawy. Na pierwszy rzut oka zbiór ma charakter dokumentalny. Jednak jak już pisałem 3 lata temu "Nie roszczę sobie praw do dokumentowania czegokolwiek, ta wystawa ma być czymś na kształt wizualnego eseju, formą fotograficzną prezentującą rzeczywistość tylko i wyłącznie z mojego autorskiego punktu widzenia ". Niektóre prace, skany wglądówek albo negatywów pokazywałem wcześniej na moim blogu i Instagramie ale nigdy w wersji ostatecznej, powiększenia lub wydruku. Wiele zdjęć nie było jednak nigdy reprodukowanych i pokazywanych komukolwiek, większość, po raz pierwszy zaistniały dopiero w przestrzeni wystawowej w Muzeum Fotografii w Bydgoszczy w lutym 2020 a inne na wystawie w Osieku nad Notecią.

Lech Szymanowski

Lech Szymanowski - miłośnik fotografii, starych aparatów i technik fotograficznych, ur. 1958 w Poznaniu, mieszka i pracuje w Wągrowcu w Wielkopolsce. Jest fotografem niezależnym, stara się popularyzować fotografię i film na swoim terenie w formie wystaw, plenerów, warsztatów, przeglądów i innych działań edukacyjnych. Jest autorem kilku wystaw i projektów fotograficznych, wielokrotnie brał udział w prezentacjach zbiorowych; uprawia tradycyjną fotografię srebrową i cyfrową. Na co dzień prowadzi Galerię i DKF „Piąty Element” w Miejski Domu Kultury w Wągrowcu. Kolekcjonuje aparaty Kodak Brownie i Olympus. Od 2009 zamieszcza teksty i fotografie na blogu „Photodocument &pinhole. Fotografia alternatywna” a od 2019 również na Instagramie.