Wystawy w roku 2019

Żywe obrazy to konkurs międzyszkolny dla uczniów szkół podstawowych i przedszkoli z Piły, organizowany od czterech lat przez Szkołę Podstawową nr 12 z Oddziałami Integracyjnymi im. Janusza Korczaka w Pile. Głównym założeniem konkursu jest propagowanie wiedzy o kulturze i sztuce oraz nauka poprzez zabawę. Jest to wspaniały sposób na zainteresowanie dzieci i młodzieży sztuką oraz zapoznanie ich z dziedzictwem kulturowym i dorobkiem artystów z całego świata. Zadaniem młodych uczestników konkursu jest "skopiowanie" wybranego przez siebie dzieła sztuki poprzez dokładne odtworzenie scenerii, kolorystyki, kostiumów, rekwizytów, postaci z uwzględnieniem mimiki, gestów, nastroju, a następnie uchwycenie "stop klatki" na fotografii. Co roku uczestnicy nadsyłają wiele zdjęć z "Żywymi obrazami", które wykonane są na bardzo wysokim poziomie artystycznym. Uczestnicy najczęściej wybierają klasyczne dzieła polskich i światowych artystów. Każda z prac jest dokładnie przemyślana i przygotowana. Na fotografiach często widać ręcznie przygotowane tło czy rekwizyty oraz doskonale odwzorowane kostiumy choć regulamin konkursu dopuszcza stosowanie programów do edycji zdjęć. Czwarta edycja konkursu zorganizowana została we współpracy z Muzeum Okręgowym im. Stanisława Staszica w Pile i jak co roku, objęta patronatem Prezydenta Miasta Piły.

Karolina Bereda

Wystawę "Wrzesień 1939 w regionie nadnoteckim" zorganizowano z okazji 80 rocznicy wybuchu II wojny światowej. Na ekspozycji zaprezentowano pamiątki po Straży Granicznej, która strzegła zachodniej granicy II RP oraz obiekty po licznych organizacjach paramilitarnych działających po polskiej stronie granicy w okresie międzywojennym. Częścią wystawy były także pamiątki po Wojsku Polskim, które walczyło na naszych terenach w 1939 r. Szczególnie eksponowano 7 Pułk Strzelców Konnych z Poznania i jego dowódcę płk Stanisława Królickiego. Zbiór pamiątek po dzielnym oficerze, który poległ w 1939 r. został przekazany przez jego rodzinę, która zamieszkała po wojnie w Wieleniu. Łącznie na wystawie zaprezentowano kilkaset oryginalnych obiektów, w tym 16 kompletnych sylwetek mundurowych, które dziś są wielką rzadkością.

Wystawa "Zdzisław Beksiński - od fotografii do fotomontażu komputerowego".

Zdzisław Beksiński - fotografik, malarz i grafik komputerowy. Urodził się w Sanoku 24 lutego 1929 r., a zmarł tragicznie 21 lutego 2005 r. w Warszawie. W latach 1947 – 1952 studiował architekturę na Politechnice Krakowskiej. Po ukończeniu studiów odbył kilkuletni nakaz pracy, mieszkając w Rzeszowie i Krakowie. W 1955 r. powrócił do Sanoka, pracując jako projektant w Sanockiej Fabryce Autobusów. Na początku lat 50-tych XX w. rozpoczyna działalność artystyczną, na początku jako fotografik, wystawiając swoje prace na kilku wystawach, m.in. w: Gliwicach, Warszawie i Poznaniu. Nieco później daje się poznać jako rzeźbiarz, grafik i malarz, zyskując uznanie i sławę, wykraczające daleko poza Polskę. Od 1994 r. jako jeden z pierwszych artystów w naszym kraju, tworzy fotomontaże komputerowe.

Fotografie składające się na wystawę w Muzeum Okręgowym w Pile pochodziły ze zbiorów Muzeum Historycznego w Sanoku. Było ich 62, z czego 50 to fotografie czarno-białe, z wczesnego okresu twórczości, czyli lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX w., a pozostałe 12 to komputerowe fotomontaże z ok. dziesięciu ostatnich lat twórczości Artysty.

Ekspozycja wystawy w Pile została zorganizowana przy współpracy z Agencją Zegart.

„Fotografia to przede wszystkim chwila prawdy i rzetelny dokument, który powinien pobudzać do refleksji”. Kajetan Gosławski i Galina Krupa to fotografujący podróżnicy z zamiłowania i wyboru. Odbywają wyprawy kulturowe do Azji Południowo-Wschodniej, gdzie realizują swoje projekty badawcze. Interesuje ich życie, w szczególności małych grup etnicznych stojących u progu zmian cywilizacyjnych. Wspólnie odbyli szereg podróży po Indochinach. Współpracują z wieloma ośrodkami kulturalnymi na terenie kraju realizując wykłady połączone z prezentacją zdjęć, np.: w Gliwicach, w Gnieźnie, w Mosinie, w Wolsztynie, w Lesznie, , w Wągrowcu, w Rogoźnie oraz w Muzeum Etnograficznym w Poznaniu i w Instytucie Geografii Uniwersytetu Gdańskiego. Kajetan Gosławski w latach 1998-2014 miał kilka wystaw indywidualnych. Wspólnie przygotowali dwie wystawy fotograficzne: w ramach III i IV Festiwalu Fotografii im. Ireneusza Zjeżdżałki „Tajemniczy świat Sumatry” 2016-2018 (Gniezno, Wągrowiec, Rogoźno, Budzyń) i „Ad oculos: Chaos uporządkowany” (2018 Gniezno oraz 2019 w Wągrowcu). Wiosną dołączyli do wągrowieckiej grupy Foton i w grudniu wzięli udział w zbiorowej wystawie „Światło i mrok”. Sumatra jest szóstą co do wielkości wyspą świata i czwartą pod względem liczby ludności. W odróżnieniu od innych indonezyjskich wysp takich jak, np. Bali, Jawa czy Sulawesi posiada najsłabiej rozwiniętą infrastrukturę turystyczną, a szkoda. Zamieszkuje ją 45-milionowa społeczność, wśród której wyróżnia się dziewięć grup etnicznych mówiących różnymi dialektami. Cztery wyspy: Sipora, Siberut oraz północne i południowe Pagai, oddzieliły się od Sumatry w połowie plejstocenu, tworząc mentawejski archipelag. Mentawaje są najstarszą ludnością osiadłą, przebywającą tam właściwie od zawsze. Długotrwały okres względnej izolacji przyczynił się do zachowania własnej tożsamości etnicznej przez mieszkańców tych wysp. Bardzo długo nie ulegali oni wpływom buddyzmu, hinduizmu i islamu, o czym świadczy dzisiejsze bogactwo ich konceptualnego świata, kontrastujące z prostotą organizacji społecznej. Osobliwość Sumatry polega na tym, że mimo faktu, iż jest to prawdziwy bastion islamu, to w jednej z prowincji już od XV wieku króluje matriarchat. Kobiety zarządzają finansami, a mężczyźni występują w roli głównej na wydarzeniu jakim jest Pacu Javi – bardzo osobliwe rodeo, mające kilkusetletnią tradycję. Prawie cała wyspa jest porośnięta tropikalnymi lasami, które kryją w swoim mrocznym wnętrzu wiele gatunków roślin i zwierząt. Mała wioska Bukit Lavang, na skraju Parku Narodowego Gunung Leuser, jest miejscem szczególnym, albowiem tylko tu występuje jeden z endemicznych gatunków małp człekokształtnych. Więź matki orangutana z jej dzieckiem uważa się za jedną z najsilniejszych w świecie natury. Najlepsza mama wśród zwierząt, która potrafi się wykazać wręcz nadopiekuńczością, ponieważ mały orangutan pozostaje od niej całkowicie zależny przez dwa lata od momentu przyjścia na Świat, a prze co najmniej sześć lat żyje razem z matką, ucząc się budowania gniazd i innych umiejętności niezbędnych do przeżycia. Podejmując próbę pokazania tak niezwykłego i wyjątkowego regionu, skupiliśmy się na czterech najciekawszych naszym zdaniem tematach obrazujących tajemniczy Świat Sumatry.

Wystawa" Duchowe dziedzictwo św. jana Bosko. 40 lat salezjańskiej Inspektorii św. Wojciecha w Pile". Salezjanie w Polsce mogą poszczycić się przeszło stu dwudziestoletnią już historią. W latach 1892-2019 Zgromadzenie wpisało się w dzieje polskiego Kościoła wieloma sukcesami na polu wychowania młodzieży, pracy duszpasterskiej w parafiach, pracy naukowej. Dynamiczny rozwój Towarzystwa św. Franciszka Salezego w Polsce, był przyczyną powoływania na poszczególnych etapach jego historii nowych zakonnych jednostek administracyjnych, zwanych u salezjanów inspektoriami. Ostatnie takie wydarzenie miało miejsce w roku 1979, kiedy z dotychczasowych dwóch polskich prowincji: warszawskiej i krakowskiej wydzielono dwie nowe inspektorie: pilską i wrocławską. Inspektoria św. Wojciecha z siedzibą w Pile została powołana do istnienia dekretem Przełożonego Generalnego ks. Idziego Vigano dnia 16 grudnia 1979 r. W skład nowej inspektorii weszły placówki salezjańskie z północno-zachodniej części Polski, wydzielone z dotychczasowej inspektorii św. Stanisława Kostki w Warszawie. Określone zostały zewnętrznymi granicami ówczesnych diecezji: chełmińskiej, gdańskiej, gorzowskiej, koszalińsko-kołobrzeskiej, szczecińsko-kamieńskiej i włocławskiej. Było to wówczas łącznie 57 placówek, które tworzyły 15 erygowanych kanonicznie wspólnot zakonnych. W przeciągu ostatnich 40 lat inspektoria pilska odnotowała znaczny rozwój. Powiększyła nie tylko liczbę współbraci i domów zakonnych, ale także rozpoczęła działalność na wielu nowych odcinkach. Przede wszystkim wskrzeszona została salezjańska działalność pedagogiczna w szkołach i ośrodkach wychowawczych. W chwili powstania inspektorii praca salezjanów koncentrowała się w niej tylko na duszpasterstwie parafialnym. Innych możliwości w ówczesnej sytuacji politycznej nie było. Po roku 1989, kiedy zmieniły się okoliczności, Kościół mógł powrócić do prowadzenia szkół. Salezjanie podjęli to wyzwanie z dużym zaangażowaniem i rozmachem. Dzisiaj szkoły salezjańskie należą do najliczniejszych w gronie szkół katolickich, a spośród wszystkich czterech polskich inspektorii, najwięcej szkół prowadzonych jest przez prowincję św. Wojciecha w Pile. Ponadto wspomnieć należy także o prężnym rozwoju salezjańskich oratoriów, świetlic terapeutycznych, ośrodków wychowawczych, powstaniu domów dziecka, które dokonały się w ostatnich latach. Na terenie inspektorii pilskiej działalność wśród młodzieży prowadzą liczne grupy i stowarzyszenia. Wśród nich wymienić należy Salezjańską Organizację Sportową (SALOS RP), Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej, Ruch „Światło – Życie”, Salezjańską Pielgrzymkę Ewangelizacyjną i Pustynię Miast. Od lat funkcjonuje Salezjańskie Stowarzyszenie Wychowania Młodzieży. Prowadzi ono aktywną działalność na rzecz realizacji charyzmatu ks. Bosko w różnych ośrodkach naszej inspektorii. Dla całości obrazu pracy salezjanów inspektorii pilskiej dodać należy, że wielu z nich jest zaangażowanych w prace dydaktyczną i naukową na wyższych uczelniach m.in. na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu. Na terenie Inspektorii św. Wojciecha znajduje się też Wyższe Seminarium Duchowe Towarzystwa Salezjańskiego w Lądzie. Prezentowana wystawa wpisuje się w cykl imprez o charakterze jubileuszowym organizowanych w roku 2019 przez Inspektorię św.Wojciecha. Przygotowana została we współpracy z Muzeum Okręgowym w Pile. Zgromadzone na niej eksponaty pochodzą głównie ze zbiorów Archiwum Salezjańskiego Inspektorii Pilskiej i związane są z historią Zgromadzenia Salezjańskiego w Polsce oraz z historią Inspektorii św. Wojciecha w Pile. ks. Jarosław Wąsowicz SDB